Over zijn vaderland Peru zei hij ooit dat het een natie was die “niet één land maar vele landen omvat, elk met zijn eigen bewoners die vrijwel alleen onderling communiceren.” De schrijver Mario Vargas Llosa brak in de jaren zestig wereldwijd door met zijn roman La ciudad de los perros, (De stad en de honden) waarin hij de wisselwerking tussen de vele verschillende lagen in de Peruaanse maatschappij laat zien en aantoont hoe iedereen, ongeacht niveau of positie, wordt gebruikt door anderen. 
Wat de basis vormde voor deze allereerste roman werd kenmerkend voor zijn werk. Deze unieke weergave van machtsstructuren werd beloond: in 2010 kreeg de Peruaanse auteur de Nobelprijs voor de Literatuur.
Herkenbaarheid van fictie
Vargas Llosa haalt zijn inspiratie uit de Latijns- Amerikaanse werkelijkheid en dan vooral die van Peru. De onderwerpen waarover hij schrijft zijn echter grenzeloos en herkenbaar voor vele andere landen en continenten. In geen van zijn romans is hij optimistisch; hij toont vaak de meest duistere kant van de mens en deze gaat gepaard met geweld en machtsmisbruik.
Geen politiek verhaal
Vargas Llosa heeft over zichzelf gezegd een verhalenverteller te zijn, zonder een boodschap te willen verkondigen. Hoewel hij graag zijn kritisch kant toont, heeft hij de literatuur nooit willen gebruiken voor de politiek: daarvoor gebruikt hij zijn essays. De nu 77-jarige politicus, commentator en veelzijdig schrijver heeft meer dan 30 romans, toneelstukken en essays op zijn naam staan en lijkt nog lang niet klaar te zijn met schrijven.
.jpg)
